Zaopiekowani

,,Wujek” Hamad jest emerytowanym oficerem. Kilka lat temu zmarła jego pierwsza żona, pozostawiając go z 20-letnim sparaliżowanym synem. Ponownie poślubił Syryjkę Ghadę i ma z nią dwójkę dzieci. Zdiagnozowano u niego raka i czeka na operację, ale w kryzysie gospodarczym każdy dzień jest walką.

Mąż Fadi został sparaliżowany dwa lata po ślubie. Fadia żeby utrzymać rodzinę i mieć środki na rehabilitację męża otworzyła mały sklep mięsny. Jednak przez kryzys gospodarczy musiała go zamknąć. Teraz żyje dzięki pomocy brata, bo wszystkie oszczędności poszły na leki męża.

Rami utrzymuje żonę i trójkę małych dzieci, a także matkę i brata z niepełnosprawnością, który potrzebuje specjalnych i drogich leków. Żeby zdobyć jakiekolwiek pieniądze pomaga sąsiadom w pracach rolniczych i budowlanych.

Lama to silna kobieta, która jest ofiarą nadużywającego alkoholu, przemocowego męża. Sprząta w domach, żeby utrzymać córki. Bardzo potrzebuje naszego wsparcia.

Ta rodzina musiała pogodzić się ze śmiercią syna, którego nie było stać na leczenie raka. Pozostawił małą córkę na utrzymaniu najbliższych. A teraz jego ojciec, pogrążony w żałobie, sam mierzy się z rakiem. Rodzina znów nie ma środków na leczenie, nie chce stracić kolejnej osoby.

Gaelle pracowała bardzo ciężko całe życie, dodatkowo opiekując się chorym na schizofrenię synem. Mieszka w niewykończonych pomieszczeniach, z powodu kryzysu brakuje na to środków. Skromne fundusze pochłania zakup leków.

Riyad i jego żona mają dwoje dzieci. Córka jest wyróżniającą się studentką prawa. Oboje dzieci ze względu na kryzys muszą wybierać - praca, czy nauka. Rodzina ledwo wiąże koniec z końcem, zwłaszcza, że gros wydatków pochłania walka żony Riyada z nowotworem.

Hana zachorowała na raka. Rozpaczliwie potrzebuje pieniędzy nie tylko dla siebie, ale także dla syna, który od dziecka cierpi z powodu choroby jelit. Zdobycie lekarstw i żywności graniczy teraz z cudem.

Toum i jego żona żyją dzięki pomocy sąsiadów, a jeśli pomoc nie nadchodzi, śpią bez jedzenia. Mężczyzna jest niewidomy, a kobieta została ranna w wyniku eksplozji w Bejrucie i nadal nie może chodzić.

Ta rodzina opuściła Syrię z powodu ISIS. Są chrześcijanami, uciekając zostawili wszystkie rzeczy w kraju. Teraz trudno im przeżyć w kryzysie, zwłaszcza, że mała Mariam potrzebuje wielu rzeczy.

Najib podczas eksplozji doznał ataku serca, który prawie go zabił. Teraz dużo czasu spędza w szpitalach, starając się o leczenie. Jego wnuk Adni bardzo przeżył horror eksplozji i etapy choroby dziadka.

Mąż Farah 25 lat temu miał wypadek, który sprawił, że jest zdany na pomoc żony. Teraz w obliczu kryzysu w Libanie Farah staje przed wyzwaniem znalezienia pieniędzy na jego leczenie, które wciąż jest potrzebne.

Haya z mężem i córką mieszkają w Bejrucie. Córce śnią się koszmary związane z eksplozją. Mężczyzna, choć ma 75 lat, nadal pracuje jako dozorca. Mimo to rodzinie grozi eksmisja i utrata dachu nad głową.

Joelle utrzymuje trzyosobową rodzinę, w tym 3-letnią wnuczkę. Kryzys gospodarczy sprawił, że jej największym zmartwieniem jest utrzymanie dachu nad głową i zapłacenie za edukację wnuczki.

Dunia opiekuje się córką z niepełnosprawnością. Mąż zostawił ją po narodzinach dziewczynki i od tej pory sama musi radzić sobie z przeciwnościami losu. Mieszka w pokoju 3x4 metry, razem z trójką swoich dzieci. Każdego dnia zasypia martwiąc się o to, co przyniesie jutro.

Fida jest mężatką. Ma trzy córki, z których najmłodsza Caren cierpi na ciężki rodzaj autyzmu. Największym wyzwaniem dla rodziny jest teraz zapewnienie codziennych produktów żywnościowych, ale też zdobycie funduszy na szkołę dla Caren, która będzie w stanie odpowiadać na jej potrzeby.

Syn Hawy od urodzenia cierpi na padaczkę. Pół roku temu wykryto u niego raka śledziony. Udało się usunąć guza, ale potem wykryto kolejny nowotwór, w płucach. Rodzina sprzedała prawie wszystko, żeby mieć pieniądze na leczenie. Młodszy syn Hawy uczy się po ciemku. W mieszkaniu nie ma prądu ani wody.

Amin nie ma rodziny. Zeszłoroczny wybuch zniszczył część jego domu. Nie otrzymuje emerytury, a lista jego leków jest długa. Choruje na cukrzycę. Gdy pokazuje zdjęcia z przeszłości trzęsą mu się ręce. Tak jak wtedy, gdy pokazuje nam niewykupione recepty.

Syn Ibrahima uległ wypadkowi i teraz potrzebuje rehabilitacji, którą wstrzymuje brak stałej pracy wśród kogokolwiek z domowników i rosnące ceny. Ibrahim przed kryzysem pracował jako aktor. Mieszkają w wynajętym mieszkaniu, w bardzo surowych warunkach.

– Nie mamy prądu. Nie stać nas na ogrzewanie, czynsz i tak zabiera większość tego, co mamy. Moja córka chce być lekarką, ale jak mam jej w tym pomóc, gdy ledwo stać mnie na jedzenie – mówi Sahla.

Rawda uciekła z Syrii. Ma chore nogi i stawy, nie może samodzielnie chodzić. Mieszka z rodziną siostry. Każdego dnia starają się ograniczyć wydatki, żeby zapewnić najmłodszym mięso i warzywa. Opłaty administracyjne związane ze statusem uchodźcy zabierają im znaczną część budżetu.

Mąż Houdy zginął w Syrii, a najstarszy syn podczas wybuchu doznał tam urazu głowy. Potem wdało się zakażenie i pojawiły się liczne komplikacje, które wciąż sprawiają mu ból. Młodszy syn ma 13 lat i pracuje w piekarni. Tylko dlatego mają co jeść.

Nida uciekła z Syrii gdy była w pierwszej ciąży. Przez wojnę przerwała studia. W Libanie musiała rozstać się z mężem i teraz sama wychowuje trójkę dzieci. Robi wszystko, żeby nie musiały przerywać edukacji, ale znalezienie pieniędzy chociażby na autobus do szkoły staje się coraz trudniejsze.

Ilham niedawno urodziła. Pojawiły się komplikacje, ale nie ma pieniędzy na wizytę u lekarza. Jej mąż stracił stałą pracę, w okolicy dostępne są tylko dorywcze zajęcia. Sześcioosobowa rodzina żyje w wynajętym mieszkaniu, co miesiąc starając się ograniczyć wydatki przy wciąż rosnących cenach.

Głowa tej rodziny od czasu wypadku w dzieciństwie cierpi na niepełnosprawność. Potrzebuje cewników. Jeden kosztuje 7 dolarów. Przed kryzysem byłoby to 10 tys. funtów, teraz - 175 tys. Żona Nasiha ma problemy ze wzrokiem i jeśli przestanie brać leki - przestanie widzieć.

Muna jest głową trzypokoleniowej rodziny, mieszka z dorosłymi dziećmi i wnukami. Jej córki musiały się rozwieść. Troje domowników wciąż ma jakąś pracę, ale to co zarobią ledwo starcza na przeżycie. Każdego miesiąca jedzą mniej. Musieli sprzedać samochód, bo nie mieli za co kupować paliwa.

Rodzina Hajat radziła sobie lepiej, dopóki jej mąż miał pracę. Był taksówkarzem, jeździł wynajętą taksówką dopóki nie zdarzył się wypadek. Hajat zajmuje się domem i dziećmi, stan psychiczny męża jest zły. Najmłodszy syn, przez wilgoć, zimno i złe odżywianie coraz częściej choruje.

'- Żyjemy tylko dzięki naszym sąsiadom. Czasem organizacje pozarządowe dają nam paczki z jedzeniem – mówi Falak. Siedmioro jej dzieci jest jeszcze niepełnoletnich. Nie mają dowodów osobistych, co utrudnia im codzienne funkcjonowanie i nakłada na rodzinę dodatkowe opłaty.

Abed od roku nie ma pracy. Nie chce też, żeby do pracy zamiast do szkoły chodził jego 13-letni syn. W jego domu mieszka także rodzina siostry, którą zaopiekował się po śmierci jej męża. Gdyby nie pomoc różnych organizacji, często chodziliby spać głodni.

Sana jest w 6 miesiącu ciąży. Martwi się o poród, ponieważ ostatnim razem pojawiły się komplikacje groźne dla życia jej i dziecka. Teraz nie stać jej na przyjęcie do szpitala. Jej mąż stracił stałą pracę. Od kilku miesięcy zalegają z czynszem.

Jedna z bratanic Basimy wymaga stałych zastrzyków, żeby powstrzymać zahamowanie wzrostu. Ze względu na kryzys i trudną sytuację materialną rodziny ostatni raz przyjmowała je bardzo dawno temu.

Mariam po wybuchu ocaliła spod gruzów czwórkę swoich wnuków. – Nie patrzyłam i nie czułam bólu, czułam tylko boską siłę, która pozwoliła mi ich szukać – mówi. Na jej nogach zostały ślady z tego dnia. Nowe mieszkanie udało się wynająć tylko dlatego, że właściciele obniżyli czynsz.

Nour twierdzi, że jej rodzina żyje tylko dzięki pomocy sąsiadów i wsparciu mieszkańców miasteczka. Płacząc mówi, że nie przywiązuje uwagi do własnego życia i mogłaby umrzeć, ale dręczy ją, że zostawi po sobie rodzinę. A są to przecież ludzie, którzy ze względu na swój stan, nie poradzą sobie sami.

Asma to głowa pięcioosobowej rodziny. Jej mąż Rabih to osoba z niepełnosprawnością. Troje dzieci odziedziczyło chorobę. Mieszkają w jednym pokoju. Zdarza się, że kładą się spać bez jedzenia. Nie otrzymują żadnego wsparcia, ponieważ programy dla ludzi w ich sytuacji nie działają wystarczająco dobrze.

Gdy Bayan mówi o opiece nad najstarszym synem, jej twarz zalewa niepokój. W ubogim Akkarze nie ma wsparcia dla rodzin osób z niepełnosprawnością. Syn potrzebuje wielu leków i uwagi. Trudno zapewnić mu jej wystarczająco dużo, gdy energię zużywa się na kupienie jedzenie i zapłacenie rachunków.

Mohamad jest chory na serce. Przeszedł operację, która uniemożliwia mu pracę. Jego żona Jamila powiedziała, że nie stać jej na zakup podstawowych produktów spożywczych, takich jak mięso. Zamiast kurczaka kupuje tymianek i warzywa. Jej dzieci są pozbawione podstawowych praw dziecka.

Rodzina liczy osiem osób, z których cztery mają specjalne potrzeby ze względu na niepełnosprawności. Jedynym żywicielem tej rodziny jest jeden z synów – Majd. Zarabiał na życie jako kierowca ciężarówki. Kiedyś doszło do wypadku i prawie stracił życie.

Ghassan cierpi na wiele schorzeń, m.in. na rzadką chorobę serca i płuc, ale nie stać go na zakup ogromnej ilości leków, których potrzebuje. – Boję się odejść i zostawiać ich samych, bo jestem wszystkim, co mają i oni są wszystkim, co mam – mówi ze łzami w oczach o swojej rodzinie. C

Amal opiekuje się córką i wnukami. Podjęła pracę w fabryce firan. Kryzys Covid-19 doprowadził jednak do tego, że Amal straciła pracę i popadła w długi, by utrzymać rodzinę. Jej mąż zmarł w młodym wieku, a syn niemal nie zginął na Morzu Śródziemnym. Amal nie może spać.

Nohad cierpi na serce i bardzo pilnie potrzebuje lekarstwa, które z powodu kryzysu nie jest dostępne w Libanie. Jeśli już pojawia się w którejś z aptek, ceny są bardzo wysokie. Jej syn Rony ma 21 lat i na jego barkach spoczywa utrzymanie rodziny.

Rabia uciekła do Libanu z Syrii i do dziś pamięta hałas towarzyszący wybuchom bomb i eksplozjom. Echo tej traumy powróciło w dniu eksplozji w porcie, po raz drugi wstrząsając jej życiem. Teraz Rabia mieszka z córką na poddaszu, w pokoju nie większym niż 2x2 m2. Mąż odszedł z ośmioletnim synem.

Tragedia Nadera rozpoczęła się, gdy jego córka zginęła w wypadku samochodowym. Eksplozja niszcząc dom i pozostałe po córce pamiątki, obudziła wspomnienia i spotęgowała traumę. – Umarliśmy dwa razy. Raz z córką i drugi raz ze wspomnieniami o niej – tłumaczy.

Hiba jest zmęczona pracą asystentki nocnej pielęgniarki w szpitalu Hôtel-Dieu, ma sześćdziesięt jeden lat. – Przy tym kryzysie, wartość mojej emerytury nie wystarcza mi już nawet tylko na wyżywienie, zwłaszcza że jestem żywicielem mojej córki i jej sześcioletniego syna – mówi.

Wujek Karim – bo tak nazywają go sąsiedzi - to jedna osób, które wybuch w bejruckim porcie dotknął najbardziej. Stracił władzę w nogach. Nie ma rodziny, która mogłaby się nim zaopiekować. – W tym kraju życie ludzkie nie ma żadnej wartości – mówi.

Charbel spędził życie, służąc potrzebującym w kilku ośrodkach. Teraz na emeryturze sam potrzebuje pomocy, jego świadczenia nie wystarczają na utrzymanie czteroosobowej rodziny.

Maria to silna kobieta. Samodzielnie wychowuje wnuka i opiekuje się synem, który został poważnie ranny podczas eksplozji w bejruckim porcie. – Były dni, kiedy musiałam patrzeć jak zasypiają głodni – mówi.

Hadi jest głową rodziny i cierpi na dziedziczne problemy ze słuchem. Jego dzieci mają ten sam problem i z tego powodu wszyscy mierzą się z brakiem możliwości podjęcia pracy. Hadi przypłaca to ciężką depresją.

Nadia jest pacjentką onkologiczną, cierpi też na głęboką depresję. Jej maleńki sklep to jedyny dach nad głową, na jaki ją stać. Niestety klientów jest coraz mniej, a w ostatnich tygodniach ceny leków, których potrzebuje wzrosły.

Jamil jest męskim krawcem. Przez wybuch wszystko, na co pracował i co osiągnął zniknęło w kilka sekund. Dawno utracił spokój i bezpieczeństwo, wciąż grozi mu utrata źródła utrzymania.