Trzęsienie ziemi w Nepalu
Zespół Ratunkowy PCPM zareagował na informację o trzęsieniu ziemi w Nepalu natychmiast. Błyskawiczna mobilizacja i wylot w ciągu 24 godzin. Na miejsce dotarliśmy jako jedna z pierwszych ekip międzynarodowych i jako pierwsza grupa z Polski.
25 kwietnia 2015 w godzinach rannych Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7.9 w skali Richtera. Jeszcze przed południem tego samego dnia władze nepalskie oficjalnie zwróciły się do społeczności międzynarodowej o pomoc. Zespół Ratunkowy (ZR) natychmiast po uzyskaniu informacji o trzęsieniu i jego skali rozpoczął (o godzinie 10.00 rano) procedury mobilizacyjne. Następnego dnia, w południe 26 kwietnia, pierwsza grupa (lekarz, trzech ratowników medycznych, ratownik KPP/logistyk, prezes PCPM) była gotowa do wyjazdu.
Zespół Ratunkowy PCPM dotarł do Katmandu w poniedziałek 27. kwietnia o godzinie 8.13. rano, jako pierwsza grupa z Polski i jedna z pierwszych grup międzynarodowych. W chwili opuszczania przez Polaków lotniska, międzynarodowe struktury koordynacyjne RDC i OSOCC dopiero się formowały, więc ZR na własną rękę podjął się zadania oszacowania potrzeb na miejscu. W wyniku przeprowadzonej oceny (wizje lokalne, rozmowy z indyjskim oraz chińskim USAR, rozmowy m.in. w Ministerstwie Zdrowia oraz lokalnych szpitalach) ustalono, że pomimo wcześniejszych doniesień, stolica kraju nie jest rejonem najbardziej dotkniętym kataklizmem, ale natychmiastowej pomocy potrzebują prowincje na północ od niej. Potwierdziło to rozpoznanie przeprowadzone przez grupę rekonesansową wydzieloną z ZR. W tym samym czasie pozostali lekarze i ratownicy udzielali pomocy osobom poszkodowanym, które z obawy przed wstrząsami wtórnymi zgromadziły się w jednej z wojskowych baz w mieście.
29. kwietnia ZR udał się w rejony wskazane jako najbardziej dotknięte zniszczeniami. Jeszcze tego samego dnia ratownicy rozpoczęli udzielanie pomocy poszkodowanym. Dzięki lądowisku dla śmigłowców, centralnym punktem stała się baza wojskowa w Melamchi w prowincji Sindhupalchok. Zwożono do niej rannych z rejonów odciętych od świata wskutek kataklizmu i dystrybuowano z niej do okolicznych terenów żywność i wodę. Z obszarów bardziej dostępnych poszkodowani dowożeni byli samochodami.
Do zadań ratowników PCPM należało: przyjmowanie transportów rannych, udzielanie pomocy medycznej, kierowanie najciężej poszkodowanych (po ustabilizowaniu) drogą lotniczą do szpitali w Katmandu, lżej poszkodowanych (po opatrzeniu oraz przekazaniu leków i opatrunków na zmianę) do domów, a osób wymagających obserwacji– do lokalnej kliniki. W trakcie akcji do pierwszej grupy ratowników dołączyli kolejni (grupa II i III; razem z grupą I – 11 osób). Polacy udzielili pomocy ponad 400 poszkodowanym, z czego kilku z nich było w stanie krytycznym, kilkunastu w stanie ciężkim. Wszystkie zabiegi medyczne zakończyły się powodzeniem.
Od 3 maja, kiedy do pierwszej grupy Zespołu dołączyli kolejni ratownicy z Polski, a potrzebujących pomocy medycznej było coraz mniej, ratownicy PCPM rozpoczęli patrole medyczne w górskich wioskach i osiedlach. Pomoc medyczna udzielana była przez sześć kolejnych dni. 
